En dat zonder mijn echtgenote te bedriegen. Lees in deze blog wat mij in de zomer van 2025 in Frankrijk overkwam.
Dit jaar hadden we onze vakantie weer gepland in Frankrijk. In februari werd het huisje met privé-zwembad geboekt en in augustus was het ein-de-lijk zo ver dat we konden gaan. Privé-zwembad betekent voor ons dus lekker bloot het bad in. Zeker op zonnige ochtenden rechtstreeks vanuit het bed naar het bad in. Heerlijk even afkoelen en daarna de meiden (zoals ik mijn vrouw en dochter noem) lekker verwennen met een ontbijt bestaande uit vers afgebakken broodjes, croissantjes, koffie, thee en jus d’orange. Je kunt bijna spreken als leven van een god in Frankrijk.
Toch wil ik net dat kleine beetje meer. Ik wil bloot wandelen in de vrije natuur. Maar daar hebben we een probleem. Frankrijk is dan misschien een walhalla voor naturisten en naaktrecreanten maar wel alleen op de daarvoor aangewezen terreinen, veelal naaktstranden en verenigingsterreinen. Wie zich zonder kleren buiten zo’n gebied begeeft kan hiervoor een gevangenisstraf krijgen van maximaal 1 jaar en een geldboete tot €15.000. Dit vergrijp wordt nog steeds gezien als exhibitionisme en kan beschouwd worden als seksuele vertoning. Dat is niet mis; als ik dit geweten had, had ik twee jaar geleden geen blote boswandelingen gemaakt. Maar ja, hoe groot is de pakkans? Er zijn hier vele uitgestrekte bosgebieden met paden en weggetjes waar het spitsuur is als er eenmaal per jaar een voorbijganger komt. Maar als die voorbijganger toevallig een boswachter is, of iemand die het bevoegd gezag waarschuwt, dan ga je bij 30˚C volop in de zon toch mooi nat.
Maar wie anders kan ik beter om advies vragen dan Tessa en Bouwe? Zij wonen en recreëren al jaren in Frankrijk, wellicht hebben zij ervaringen met aanvaringen tijdens blote wandelingen. Snel een mailtje gestuurd en ook vrij snel een reactie terug ontvangen. Zij hebben hier geen ervaringen mee en gezien de risico’s is ook hun advies om vooral binnen de toegestane terreinen te verblijven. Als iemand wel ervaringen heeft, met name dat het mis gegaan is en je “gepakt” bent, laat het s.v.p. even weten in de reacties. Ik kan me goed voorstellen dat als je alleen maar wandelt in een afgelegen gebied dat je er met een waarschuwing of lichte boete van af komt.
Een snelle zoektocht leverde als dichtstbijzijnde terrein La Plage des Templiers op. Dit is een driesterren camping waarvan de recensies nogal wisselend zijn. Maar dat boeit mij niet, ik ga voor de wandeling en het zwemmen. Dit terrein ligt aan de rivier Ardèche en strekt enkele honderden meters lang. Genoeg om lekker te wandelen. Deze wandeling begint al bij het pad van de parkeerplaats naar de receptie. Je kunt het nauwelijks een pad noemen en het gaat behoorlijk stijl naar beneden. Goed schoeisel is zeker aan te raden. Een touw biedt enige houvast, in zowel de route naar beneden als ook om niet al te snel naar beneden te rollen. Eenmaal beneden aangekomen voelde ik me alsof ik in een paradijs was aangekomen. Nadat ik de formaliteiten met de vriendelijke receptioniste geregeld had, gingen de kleren uit en o wat een genot. Een heerlijke blote wandeling over de bospaden, afwisselend zand, aarde, keien en modder volgde al snel. Geen stress, alleen maar genieten van de stilte en het briesje dat langs mijn lichaam blaast. Zonder dat ik het in de gaten had was ik inmiddels al ruim buiten het verenigingsterrein. Af en toe kwam ik een andere wandelaar tegen die gekleed was, maar verder toch niets zei over mijn afwezige klederdracht.
Dit terrein is zo indrukwekkend, gelegen tussen rotsformaties aan de Ardèche. Je voelt dan gelijk hoe klein we zijn op deze wereld. Ik werd op slag verliefd op dit gebied. Na zo’n anderhalf uur gewandeld te hebben ging ik aan de waterkant zitten, met mijn voeten in het water. Genieten van de vier elementen: voeten in het water, billen op de aarde, wind door de haren en het hete vuur van de zon op mijn rug. Als dit mijn laatste minuut was geweest, dan was ik heengegaan als de meest gelukkige mens ooit. Even genietend van deze elementen, en mijn broodje, voel ik opeens iets kriebelen aan mijn voeten en benen. Ik kijk naar het water en ik zie echt tientallen, misschien wel meer dan honderd, kleine visjes rond mijn voeten zwemmen. Ze kriebelen met hun staartjes tegen mijn ledematen. En sommigen proberen een hapje te nemen van mijn harige poten. Normaal gesproken eet ik de vis maar nu ziet het er naar uit dat ik gegeten wordt. Zou dit dan toch die laatste minuut zijn? Gelukkig valt het mee en laten ze toch nog wat over van mijn benen en voeten. 
Na deze lunch ga ik achterover liggen in het warme zand. Kanoërs komen voorbij. Sommigen weten niet waar ze naar toe moeten kijken als ze langs het naaktstrandje varen, anderen groeten beleefd en varen door. Eén kano komt naar de kant en de twee mannen stappen uit. Zij ontdoen zich van hun kleding en zwemmen enige tijd in de rivier. Daarna kleden ze zich weer aan en varen verder. Een jong stel komt aangelopen en kleedt zich uit. Aan hun fel witte kleur is te zien dat ze nog niet veel van de zon hebben genoten dit jaar. Stoeiend rennen ze het water in en zwemmen naar de overkant.
Een ander stel komt met een soort van surfplank en een peddel. De vrouw spreidt een grote handdoek uit en neemt plaats. De man gaat met zijn plank het water in, gaat er op staan en begint stroomopwaarts te varen. Ik volg hem totdat hij de bocht om gaat en ik hem niet meer kan zien. Ondertussen pijnig ik mijn slome brein om te bedenken hoe die activiteit ook al weer heet … peddelen, padellen … zo iets was het toch, of niet? Ik kom er even niet uit en kijk gewoon naar de steile rotswand en ik verbaas me hoe dit eigenlijk kon ontstaan.
Ik hoor vogelgeluiden die ik normaal nooit hoor, doch ik zie de dieren niet. Dan wordt het donker en weet ik even niets meer. Een tijdje later word ik weer wakker door spelende kinderen. Een Duits gezin is ook naar het strand gekomen. Het witte jonge stel speelt een spel, iets met houten stokken. De man op de surfplank ligt inmiddels ook aan wal naast de vrouw. Het is bijna drie uur in de middag, tijd voor koffie. Ik pak mijn spullen bij elkaar en ga naar de bar.
Bij de bar staat een ander jong stel. Hij gekleed in zwart leer, zij draagt een vreemde combinatie van twee verschillende beenwarmers en een doek die als rokje dienst doet. Meer niet. Ze zien er uit als hippies, maar dan zonder bloemen in het haar. Terwijl de jongen zijn bagage op de lift laadt, begint zij een soort van yoga met rek, strek en buig-oefeningen. Ik observeer haar, terwijl ik van mijn café au lait geniet. Ze is mooi en heeft een vriendelijke uitstraling. Geen tattoos, daar houd ik wel van. Als de lift met hun bagage omhoog gaat nemen ze afscheid van de beheerder. Zij groet mij ook en dan vertrekken ze hand in hand, de zware klimtocht naar boven, terug naar huis.
Na mijn koffie maak ik mijn tweede wandeling, nu de andere kant op. Het is lekker koel tussen de bomen. Het is hier nog niet te merken dat de herfst er aan komt. Kleine diertjes zoals een kikker en salamandertje springen voor me weg. Ik trek mijn schoenen ook uit en loop nu dus geheel naakt door het bos. Dit is beter dan welk blote-voeten-pad dan ook. Na ruim een half uur ben ik al enige tijd buiten het terrein. Ik ben niet de enige, twee jonge vrouwen genieten ook van hun vrijheid zonder kleren. Een ligt in een hangmat, de ander zit op een deken. Ik groet hen en zij groeten terug. Ik besluit om hier toch maar om te keren.
Terug aangekomen bij het strand ga ik weer in het water zitten. De visjes zijn er ook weer. Iets verder van de kant zie ik grotere vissen zwemmen. Ik tuur een hele poos in het water en geniet van het amusement dat de vissen mij geven. Wat is de natuur (hier) toch mooi. We moeten hier echt zuinig op zijn. De mensen hier zijn ook zuinig op dit specifieke stukje, er is echt nergens ook maar één klein stukje papier of plastic te zien. Wat zou de wereld er een stuk beter voor staan als de mensen overal zo netjes en respectvol met elkaar en met de natuur omgaan als op de naturistenterreinen.
Dan is de tijd aangebroken dat ik weer terug naar mijn vakantiehuisje moet gaan. Met een zwaar gevoel klim ik de steile berg weer op. Alsof je afscheid neemt van je eerste vriend(innet)je na een leuke dag. Onderweg naar huis denk ik steeds aan haar; nee, niet aan dat hippie-meisje maar aan die camping. Met haar rondingen waar de Ardèche langs stroomt. Met zachte paden en harde paden. Zand en keien, bomen en struiken en de warmte en vriendelijkheid.
‘s Avonds lig ik bed nog even na te genieten. Ik wil je graag weerzien, Plage des Templiers. Ik ben dankbaar dat ik je heb mogen leren kennen. Ook ik ben dankbaar voor de navigatie op mijn telefoon. Zonder deze navigatie had ik dit paradijs waarschijnlijk nooit bereikt. En nog net voordat ik in slaap val weet ik het … die man was aan het suppen …
Groetend uit de Provence,
Uw verliefde saunabezoeker
