De eerste keer dat ik naar een naaktstrand ging. Een beetje spannend, maar vooral een eye-opener en verrassend bevrijdend. Sindsdien ben ik vaker gegaan. Het vrije gevoel, de zon op je huid, niks dat knelt, dat was precies wat ik nodig had!
Dus toen de eerste warme dagen dit jaar zich aandienden, wist ik meteen: het is weer tijd. Alleen was er iets veranderd. Of beter gezegd: iets toegenomen.
Ik was wat zwaarder geworden. Geen drama, maar wel genoeg om voor de spiegel even te twijfelen. Niet bepaald het soort lijf dat je met trots op een billboard zet. Het maakt me toch wat onzeker, kan ik zo wel naar het naaktstrand? Ik twijfelde, toch maar niet gaan? En toch wist ik het eigenlijk ook wel: GA GEWOON!, sprak mezelf moed in. Ik ga mezelf níét te verstoppen.
En dus ging ik. En mijn buik, die ging mee.
Op het strand voelde ik het meteen weer: de rust, de ruimte, de ontspannen en relaxte sfeer. Mensen in alle vormen en leeftijden om me heen.
Ik was bang dat iedereen zou kijken. Spoiler: niemand deed het. Behalve één meeuw. Die had commentaar, maar ja, ik spreek geen Meeuws.
En gelukkig verdween dat stemmetje dat ik niet goed genoeg was.
Dat is inderdaad wat het naaktstrand met me doet. Je ziet er zoveel verschillende mensen, dat relativeert enorm. Iedereen met zijn eigen lijf, zijn eigen imperfecties, en toch allemaal gewoon aanwezig. Ook dat geeft dus een heel vrij gevoel.
Ik heb een heerlijke dag gehad. Echt genoten. Van de zon, het water en het niets hoeven. En het gekke is: ik had het dus bijna niet gedaan. Gewoon, omdat ik twijfelde over iets wat er helemaal niet toe doet, achteraf gezien. Wat zou dat zonde geweest zijn als ik niet was gegaan!
Dus gooi die innerlijke saboteur over boord en geniet!
Kun je een moment bedenken waarop je achteraf dacht: gelukkig heb ik me niet laten tegenhouden?
