Onder mijn vorige blog, over mijn eerste keer op het naaktstrand, schreef iemand iets dat bleef hangen:
"Tja, de kinderen zijn groot, nu heb je ook eindelijk tijd voor jezelf."
En eerlijk? Dat raakte precies de kern.
Want dat is het. Opeens zit je op een leeftijd waarop je weekend niet meer draait om kinderfeestjes, voetbaltoernooien of het knutselwerk van groep 4. Er is weer ruimte, voor rust, voor reflectie. En, in mijn geval, voor het bizarre besef dat ik dus blijkbaar het allerliefst zonder kleren op een strand lig. In de zon. In m’n eentje. Vrijwillig.
En dat vond ik ineens een goed, maar ook wel spannend idee.
Midlifecrisis of mindfulness?
Natuurlijk, ik hoor het mensen denken,
“Wat is het volgende? Een cursus tantra? Een hangmat in de woonkamer? Een spirituele retraite in Drenthe?”
Misschien. Maar eerlijk, als dit een midlifecrisis is, dan is het wel de meest ontspannen versie ooit. Geen motor, geen minares van 27, geen tatoeage in een twijfelachtige taal. Gewoon… geen zwembroek meer.
En ergens snap ik het ook wel, dat mensen het zo kunnen zien. Iets nieuws proberen op je 40e, 50e of 60e roept bij sommigen automatisch de term crisis op. Maar misschien is het wel het tegenovergestelde. Misschien is het geen vlucht, maar juist een aankomst. Eindelijk een keer iets doen waar je zelf blij van wordt, zonder je af te vragen of iemand het gek vindt. Want dat weerhield me stiekem ook wel een beetje.
Had je dat niet eerder kunnen doen?
Goede vraag. Het is niet dat ik er nooit over heb nagedacht, maar het kwam er gewoon niet van. Werk, gezin, de dagelijkse molen, je leeft vaak op de automatische piloot. En ergens sluimert er dan zo’n idee van "dat doe ik later wel eens", zonder dat je echt weet wanneer ‘later’ begint.
Totdat het moment daar is. De kinderen zijn uitgevlogen, het huis is ineens stiller, en je hebt voor het eerst in lange tijd weer ruimte in je hoofd. En dan merk je dat er dingen zijn waar je tóch nieuwsgierig naar bent gebleven.
Vroeger zou ik me misschien hebben afgevraagd wat anderen ervan zouden vinden. Maar dat wordt minder belangrijk. Niet omdat het je ineens allemaal niks meer kan schelen, maar omdat je beter weet wat je zelf wilt.
Het is geen statement, het is gewoon lekker
Wat me het meest verbaasde? Hoe normaal het voelde. Geen grote levensvragen, geen therapeutische doorbraak. Gewoon, de zon op je huid, de wind langs je lijf, niemand die oordeelt. Je zit daar niet met een boodschap. Je zit daar omdat je het fijn vindt. Omdat het stil is in je hoofd. Omdat je echt jezelf bent!
En dat is misschien wel het mooiste, het is níét rebels. Het is níét shocking. Het is gewoon precies wat het is. Een beetje zon, een beetje zand, en nul gedoe.
Dus is het een midlifecrisis?
Als het dat is, dan gun ik iedereen er eentje. Serieus.
Want wat is er mis met een beetje vrijheid, een beetje gekkigheid, en het lef om dingen te doen die je altijd al een beetje stiekem wilde?
Dus ja, misschien is dit wel mijn midlifecrisis in de zon.
Maar dan wel eentje zonder drama,
zonder spijt,
en zonder badkleding.
